ale zaraz się podniósł i nawet nie jęknął. Barbara poczuła zadowolenie. Podobnie jak ojciec i dziadek, zachowywał stoicyzm. – Nie zatrzymuj się, J.T. – szepnęła do brata Madison. – Wszystko będzie dobrze, obiecuję ci. Nie pozwolę, żeby ona cię skrzywdziła. Barbara miała ochotę ją uderzyć. Powstrzymała się w ostatniej chwili. – Gadasz jak twoja matka. Przestań nastawiać go przeciwko mnie. – Nie muszę tego robić. Sama to zrobiłaś. Co za tupet! Barbara zgrzytnęła zębami, ale w porę przypomniała sobie, że obdarzona jest żelazną samodyscypliną. Miała przed sobą jasny cel: pokazać tym dzieciakom prawdę. Musiały wreszcie przejrzeć na oczy. Zatrzymali się na skałach nad wodospadem. Deszcz był coraz silniejszy i chłodniejszy. Barbara skinęła głową. – A teraz słuchajcie. Madison, weź linę. – Rzuciła jej gruby sznur, który zabrała ze stodoły. – Jeśli zrobisz coś głupiego, to zastrzelę ciebie albo twojego brata, albo was oboje. Rozumiesz? Dziewczyna skinęła głową. Była blada. Na jej rudych włosach lśniły krople deszczu. Miała piękny kolor włosów. Potrzebowała tylko dobrego fryzjera, by je odpowiednio przyciął. Barbara wskazała na linę. – Obwiąż się jednym końcem w pasie. Przypuszczam, że matka nauczyła cię wiązać węzły? Nie radzę ci się pomylić. – Wypuść J.T. – poprosiła Madison, drżącymi rękami zaciskając linę w talii. – To wszystko moja wina, on nic złego nie zrobił! Plato by cię zastrzelił, gdybym go nie powstrzymała. J.T. o niczym nie wiedział... Barbara pomachała rewolwerem. – Zwiąż tę linę. J.T., stojący na krawędzi skały, rozszlochał się na głos. Popatrz, Lucy, pomyślała Barbara ze złością, popatrz, co zrobiłaś temu chłopcu! Madison zacisnęła węzeł. Nawet Barbara, która nie miała pojęcia o węzłach, musiała przyznać, że wyglądał solidnie. – Bardzo dobrze – powiedziała. – Cieszę się, że chętnie ze mną współpracujesz. Jeszcze się przekonasz, że jestem uczciwą i zdyscyplinowaną profesjonalistką. A teraz przywiąż drugi koniec liny do tego drzewa. – Wskazała na gruby, pokrzywiony świerk, zahaczony korzeniami o skałę tuż nad rwącym wodospadem. – Tylko uważaj, żeby się nie ześlizgnąć. – Po co mam... – Po prostu zrób to. Dziewczyna skinęła głową. Całkiem już przemokła i drżała coraz bardziej. Przykucnęła i przywiązała linę do drzewa. – Najpierw chciałam zabrać linę do wspinaczki, z uprzężą, ale uznałam, że tak będzie bardziej dramatycznie. Sama zobaczysz – stwierdziła Barbara, pochylając się nad ramieniem Madison. – Tylko nie zaczynaj jęczeć. – Już wszystko zrozumiałam – powiedziała dziewczyna, podnosząc na nią wzrok. – Moja matka jest okropna. Nienawidzę