żeby ruszył tyłek. Rory odstawił talerz, otarł usta i jeszcze w drzwiach się zatrzymał. - Nie martw się, śliczna - uspokoił Maggie. - Nie zabiję go, ale nie mogę gwarantować za jego wierzchowca. Kto wie, jakie konik ma plany względem drogiego braciszka. - Uśmiechnął się szeroko, puścił oko do Maggie i zniknął. Z podwórza doszedł jeszcze jego wrzask: - Ej, ej, zaczekajcie! Nie pojedziecie chyba beze mnie! Czekajcie! Maggie pokręciła głową i podeszła do okna. Rory pę96 dził w stronę stajni, reszta dosiadała już koni. Ciekawe, czy to „nie pojedziecie chyba bez ze mnie" nie zostało mu z czasów dzieciństwa? - przemknęło jej przez myśl. Najmłodszy, pewnie wszędzie ciągnął za braćmi, a oni wymyślali rozmaite sposoby, żeby się go pozbyć. Ash pewnie był tym, który kazał reszcie czekać na malca. Dlaczego był taki wściekły? Nie pozwolił nawet braciom zjeść śniadania. Najbardziej irytował go Rory. Ledwie pojawił się w drzwiach, Ash się zjeżył. Resztę przywitał dobrodusznymi przycinkami, wobec Rory'ego był po prostu wrogo nastawiony. Czyżby coś między nimi zaszło? Konflikt, którego przyczyny leżały w przeszłości i którego dotąd nie rozwiązali? A może Ash był zazdrosny? „Pasujemy do siebie..." Maggie oparła czoło o szybę. Tak, pasowali do siebie. Byłoby im dobrze razem, co do tego nie miała żadnych wątpliwości. Ale za jaką cenę? Nie chciała dopuścić, nie mogła dopuścić, by znowu jakiś mężczyzna decydował o jej życiu. Przede wszystkim jednak nie mogła narażać pomyślności Laury. Musi myśleć o jej losie. Ash powiedział: stworzeni dla siebie. Czy aby na pewno? ROZDZIAŁ SIÓDMY Maggie nie miała pojęcia, o której Tannerowie wrócą do domu. Zamiast siedzieć bezczynnie i czekać na nich, zajęła się pracami domowymi: zrobiła zaległe pranie, posprzątała. Zwykłe zajęcia, które nie absorbują myśli, i Maggie, krzątając się po domu, cały czas rozmyślała, niestety, o Ashu. Miłe podniecenie szybko przerodziło się w dręczący lęk. Czy rzeczywiście pragnę tego człowieka? - zastanawiała się, usypiając Laurę. Po tym, jak rozpadło się jej małżeństwo, ślubowała sobie, że już nigdy w życiu nie uzależni się od żadnego mężczyzny. Od tamtego czasu minęło jednak kilka lat. Była teraz starsza. Mądrzejsza. Wiedziała, jakie niebezpieczeństwa pociąga za sobą zależność, tak jak wiedziała, że jest wystarczająco silna, by nie pozwolić nikomu zbytnio ingerować w swoje